ανηδονία

Αυτό που λέμε δουλειά σπίτι, σπίτι δουλειά. Θα μου πεις "πάλι καλά που έχεις και δουλειά". Βαρέθηκα να τ'ακούω κι αυτό. Έλεος. Έχω φτάσει να ντρέπομαι να λέω πως δουλεύω. part-time. Με νέα μείωση. Τρελά λεφτά. Αλλά οκ ναι. Με αυτά ζω.

Βαρέθηκα. PSI και eurogroup και ΔΝΤ και μνημόνια και άλλες νέες γνωστές-άγνωστες λέξεις.

Κοιτάω πια με απάθεια. Σχεδόν ούτε θυμός ούτε τίποτα. Κανένα συναίσθημα. Ούτε πορείες ούτε φωνές δε θέλω ούτε τίποτα. Με κερδίσανε. Γαμώ τη μαζική σας κατασκευασμένη κατάθλιψη.
Συλλογικό ασυνείδητο σου λέει. Ναι και εγώ έτσι μας λέω. Συλλογικά ασυνείδητους.

Βαρέθηκα. Δε θέλω να σηκωθώ απ΄ τον καναπέ. Σερφάρω βαρετά και άσκοπα. Κοιτάω ειδήσεις. Φουντώνω στιγμιαία. Ακούω Ελληνοφρένεια. Φουντώνω. Χτίζω lego και κατευνάζομαι. "Δρα θεραπευτικά". Κατασταλτικά θέλεις να πεις.

Αυτοκαταστέλομαι. Τακτοποιώ το σπίτι. Βάζω ηλεκτρική. Βάζω πληντύριο. Βγαίνω απ΄ το σπίτι. Στη Παναγία δίπλα απο την καμάρα άστεγοι. Τσουβαλιασμένοι. Άλλοι στο νοσοκομείο. Στους χώρους αναμονής. Για να ζεσταθούν.

Ούτε τα πινέλα μου δε ξέρω τι να τα κάνω. Μόνο πήρα μαύρο χρώμα για ένα τοίχο.
Το νέο μου σπίτι. Σαν να μένω πάνω απ'την πόλη. Σε ένα αερόστατο. Φρούριο. Ούτε περαστικός ούτε κόρνα ούτε χημικά και πέτρες. Πάνω και μακρυά.

Ψάχνω το νόημα και ξέρω πως είναι ανώφελος δρόμος. Όπως ήτανε. Δεν άλλαξε κάτι σ'αυτό.
Μόνο που αλλάζουν όλα. Γύρω γύρω. Να που φτάνουν μέσα μας.