25.5.10

Ασυναρτησίες (23)

ξέρεις.
είναι μερικοί, που δε χρειάστηκε ποτέ.
τίποτα δε χρειάστηκε.
η τουλάχιστον σχεδόν τίποτα
ή τουλάχιστον τίποτα απο αυτά που χρειαστήκαμε εμείς.

είναι κάποιοι που δε ξέρουν πως είναι.
και να'ναι καλά
και ας μη μάθουν ποτέ.

μα όσοι ξέρουν ίσως καταλάβουν
έτσι και αλλιώς ο καθένας ξέρει για την πάρτη του


τι να σου πω και τι να μου πεις και τι νόημα έχει
να μοιραζόμαστε ιστορίες
και εμπειρίες
και μαλακίες

τι νόημα έχει να τα λέμε;
ο καθένας έχει μέσα του αυτό που είναι
και δεν είναι πάντα λέξεις.

δεν υπάρχουν πάντα οι λέξεις
είτε σε σειρά
είτε πεταμένες.
σε όποια γλώσσα και αν το θες.

δεν υπάρχουν πάντα οι λέξεις.

είναι άλλα
πιο δυνατά.


πάει πάλι να ξημερώσει σε λίγο
και άντε πες αυτό που σε γεμίζει με λέξεις.





οι λέξεις στο τέλος χάνουν στο ζύγι μου.

20.5.10

Jon is kinda cute

Ναι περνάω πάλι φάση Eurovision. Στη Κύπρο ο διαγωνισμός ήταν γνωστός και αγαπητός απο τη δεκαετία του 80 και οι Κύπριοι δεν έχασαν ποτέ το ενδιαφέρον τους παρόλη την απογοητευτική σχετικά δεκαετία του 90. Ήταν άλλη μια οικογενειακή μάζωξη. Ο διαγωνισμός φαινόταν τότε ένα αθώο γεγονός χωρίς πολιτικές σκοπιμότητες χωρίς ενοχές για την ποιότητα των τραγουδιών χωρίς εθνικό φρόνημα και ουρλιαχτά στα παράθυρα.
Μετά η μαμά Ελλάς (μη χέσω) ανακάλυψε και πάλι τον διαγωνισμό. Πέτυχε τους έλληνες σε μια περίοδο μεσημεριανάδικων και τα κανάλια έπρεπε κάτι να κράξουν και κάτι να γεμίσουν το χρόνο τους. Έτσι αυτό που κάποτε έμοιαζε ρομαντικό και αθώο πέρασε στη σφαίρα του ενοχικού εθνικού γεγονότος. Ώρες στα παράθυρα πολύ μελάνι να σβήνει και να γράφει κατακραυγή απο τους κουλτουριάριδες αποθέωση απο μπουζουκόβιους. Στρατόπεδα. Όπως πάντα στην Ελλάδα και όπως όλα στην Ελλάδα. Οι Έλληνες ανακάλυψαν μετά το 99' και την τρίτη θέση των Antique πως υπάρχει κάτι εκεί έξω το οποίο μπορούσαν να κερδίσουν και δεν το είχαν κάνει μέχρι τότε. Απο τότε ο διαγωνισμός έχασε την αίσθηση του παιχνιδιού.
Πρέπει να απολογούμαι λοιπόν στους περισσότερους φίλους μου κάθε φορά που με πιάνει το Γιουροβιζιονικό μου. "Μα πως μπορείς, πως γίνεται να σου αρέσει αυτό το προιόν υποκουλτούρας μαλακίας λαικισμού" και τότε λέω το απλό. Πως για μένα είναι και αυτό σαν τα LEGO μου. Απλό και αθώο. Ένα στοιχείο παιδικότητας που δε θέλω να χάσω. Κάτι σαν την "Αθλητική Κυριακή" και την "Candy Candy" τον στολισμό του δέντρου και το βάψιμο των αυγών. Είναι έθιμο που με συνδέει με το σπίτι μου. Με το ποιος είμαι, πως μεγάλωσα, τι αγάπησα και τι με κάνει να θυμάμαι γλυκά. Απενοχοποιημένα. Γιατί δε βλέπουμε όλοι τα ίδια πράγματα με τον ίδιο τρόπο.

Ά ναι να και ο Jon Lilygreen ο Ουαλός που θα τραγουδήσει φέτος για τη Κύπρο.

και η πρώτη του πρόβα στο 'Οσλο


14.5.10

you gotta love her

μετά το προηγούμενο post δεν ήξερα τι και πως. Μετά ήρθε αυτό το κομμάτι να με ξεσηκώσει. Εurovision Germany 2010! είναι δύσκολο να σκεφτείς οτι οι Γερμανοί στείλαν τέτοιο κομμάτι αλλά να'ναι καλά! έσωσαν τα αυτάκια μου απο οτι άκουσα μέχρι τώρα. Αν νικήσει το Αζερμπαιτζαν με την αηδία...έλεος! Τουλάχιστον θα μείνει αυτό το κομματάκι στο playlist μου.

5.5.10



"νόμος είναι το δίκιο του εργάτη"

εκτός αν αυτός ο εργάτης είναι τραπεζικός
και δουλεύει σε μέρα απεργίας.
τότε τον καίνε ζωντανό.

2 γυναίκες και ένας άντρας
νεκροί σε υποκατάστημα της Marfin-Bank στην Αθήνα.
οι ειδήσεις λένε πως η φωτιά προήλθε απο μολότωφ.

δε μας βλέπω καλά.
άγρια τα πράγματα.
και αυτό το αίμα σε ποιανού τα χέρια πέφτει;

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...